Strona:F. A. Ossendowski - Pierścień z Krwawnikiem.djvu/56

Lamowie, jeżeli stawali się zbyt samodzielni, lub ugodowi. Nawet „święta“ Potala pełna jest podobnych tajemnic..
 Zaśmiał się zgrzytliwie i zapalił papierosa, lecz natychmiast wrzucił go do mosiężnej popielnicy.
 — Jesteś przyjacielu, mocno zdenerwowany — wywnioskował Firlej i dotykając ramienia Rosjanina mruknął do niego:
 — W każdym razie miejmy się na baczności! Dzielmy się naszymi obserwacjami i w razie nagłej potrzeby zwiewajmy razem... W towarzystwie weselej i raźniej to nam pójdzie...
 Uścisnąwszy dłoń Rosjanina wyszedł na korytarz.
 Gdy kroki jego rozległy się na posypanym żwirem placyku, Sobcow zawołał:
 — Dżambojew, bywaj!
 Wbiegł mały, prawie kwadratowy Mongoł z wygoloną czaszką i kłakami rzadkich włosów na policzkach.
 — Ten człowiek wie już o bandim, ogrodniku i Chińczyku... — mruknął Rosjanin.
 — Każ, panie, a nikt się już od niego nic nie dowie! — szepnął Mongoł.
 Sobcow przeszedł się po pokoju. Widocznie myślał o czymś uporczywie, bo zaciskał palce i marszczył czoło. Wreszcie zamruczał znowu:
 — Ten człowiek wieczorem przechadza się po gaju — od swego domu do grobowca nad potokiem...
 — Noce są teraz ciemne, panie... — skrzywił się w złowrogim uśmiechu Mongoł. — Dziś wieczorem będę czatował koło grobowca...
 Sobcow nic nie odpowiedział. Spojrzał tylko na niego i skinął mu ręką.
 Mongoł wysunął się z pokoju.
 Rosjanin szybkim ruchem włożył rewolwer do kieszeni spodni i wybiegł z domu.