Strona:F. A. Ossendowski - Pod sztandarami Sobieskiego.djvu/91

pod Łanczynem, gdzie został zabity aga Kasim, a cały jego czambuł poległ!...
 Dżambałon spojrzał na gońca, a w jego oczach zapaliły się iskry wściekłości i strasznego domysłu.
 — Dać tu tego jeźdźca! — wrzasnął.
 Długo wypytywał słaniającego się na nogach Tatara, oglądał jego rany, nie spuszczając podejrzliwego spojrzenia ze spokojnej i groźnej twarzy tajemniczego gońca Kasimowego.
 — Cóż ty powiesz na to? — spytał wreszcie rotmistrza, mrużąc oczy.
 — Ten wojownik mówi prawdę — odparł bez wahania pan Berezowski. — Pod Łanczynem aga poniósł porażkę i omal sam nie zginął, gdyż zabito przy nim brońcę z buńczukiem, jednak Kasim zbiegł do Nadwornej, gdzie pozostawił część czambułu i ściągnął sobie na pomoc ludzi z Tyśmienicy. Ten człowiek widział zapewne padający buńczuk i myślał, że aga został zabity...
 — Widziałem, że upadł czerwony buńczuk... — potwierdził ranny Tatar.
 — Ale zabitego Kasima nie widziałeś przecież? — spytał rycerz.
 — Nie, ale myślałem...
 — Zabrać tego głupiego muła! — warknął Dżambałon a namyśliwszy się chwilę tupnął nogą i krzyknął:
 — Związać psa wołoskiego i pilnować dobrze... aż do Mołotkowa!
 Trzech ordyńców służebnych skoczyło ku panu Jerzemu.
 Rotmistrz się nie sprzeciwiał, gdy mu rzemieniami związywano ręce i wsadzano na siodło.