Strona:F. A. Ossendowski - Postrach gór.djvu/15

pędził potok. Dobiegał przygłuszony dalą poszum wody i warkot kamieni, obracanych wartkim jej prądem. Od czasu do czasu zakwiliła gdzieś kania...
 Z krzaków przy ścieżce bez szmeru i szelestu wysunęła się kudłata głowa i błysnęły podejrzliwe oczy w czerwonych obwódkach od dymu, czy to długiego czuwania.
 Na stary, zaniedbany od dawna płaj wyszedł człowiek. Spojrzał na nią uważnie i nieprzychylnie, rozejrzał się po okolicy.
 — Byk po-o-oszedł! — przeciągnął po huculsku i gwizdnął cicho.
 — Haw tam! Leży ubity w malinniku! — odparła, głową wskazując kierunek.
 — No-o? — udał zdziwienie. — Któż go mógł ubić?
 Przyglądał się jej, nie spuszczając z dziewczyny nieruchomych, złych oczu.
 — A ty! — odparła ze śmiechem już śmielszym głosem.
 — Ja? — wzruszył ramionami niedbale. — Gołymi rękami byka nie zabijesz...
 Istotnie nie miał przy sobie strzelby ani innej broni.
 Marinka zaśmiała się znowu. Znała się na tych wybiegach. Strzelił i fuzję pod wywrot wtłoczył lub w gęstwinie ukrył.
 — Ware, widzę, że jesteś udały łegiń! — powiedziała szyderczo. — Oczami byki ubijasz! Tak, jak Ołeksa Dobosz bartką-toporkiem...
 Spuścił nagle oczy, ale po chwili znowu już patrzał i pytał:
 — A czyjaż ty taka?
 — Gazdowska córka! Marina Mitry Hłyszczana — odparła dumnie.
 — Ojżeż? — Znam ja twego rodziciela. Bogaty gazda i szanowny!... — zawołał i chciał coś jeszcze dodać, lecz przypomniał sobie ważniejsze sprawy:
 — Żeby tam nie było jakiegoś gadania, nie mów nikomu coś tu widziała i nie wspominaj o mnie... — mruknął wpatrując się w nią ponurym wzrokiem. — Jeżeli, ktokolwiek pytać będzie...
 Nie skończył. Jakoś dziwnie targnął głową i schował ją między podniesionymi ramionami, nasłuchując i ostrożnie co-