Strona:F. A. Ossendowski - Postrach gór.djvu/152

 Triumfatorami tego dnia oprócz generała byli obaj cudzoziemscy pułkownicy, dowódca pułku i młody porucznik, zawołany myśliwy i dobry strzelec.
 Brzeziński zbliżył się do Iwana Gabary i warknął:
 — Cóż ty, drabie, szczekałeś po próżnicy o jakimś tam byku? Przyśnił ci się czy co, psia krew?
 Kłusownik ręce rozłożył i szepnął:
 — Wyszedł, jak Boga mego kocham, wyszedł, ino pan major nie strzelał...
 — Major nie strzelił? — zdumiał się Jerzy.
 — Bo to widzicie, panie, byk szedł i jeszcze nie ryczał. Tedy major powiada: „niech sobie idzie, to może na tego Francuza wychynie... Niech on go ustrzeli...“ No, i byk poszedł, a potem ryczeć zaczął na małej Jaksowej połoninie, ot, wyżej, nad Stychową Kiczerą...
 Brzeziński podszedł do majora.
 — Panie majorze, pozwolę sobie zapytać, czy na Kiczerze było rykowisko?
 Rzęcki ścisnął Jerzemu ramię i szepnął:
 — Ja wam powiadam, że takiego olbrzyma nigdym nie widział! Szedł na sto metrów ode mnie, komorę wystawiwszy jak tarczę...
 — Panie majorze!...
 — Chciałem, żeby go ustrzelił pułkownik francuski i puściłem byka, a on — szelma wyszedł na polanę ponad puszczę i ryczał sobie drwiąc ze mnie..., ale ja go tak nie zostawię, choćbym miał za nim na rumuńską przejść stronę — rzucił przez zęby major.
 — Panie majorze, nie puścić takiego! — zawołał Brzeziński.
 Major zaśmiał się głośno i powiedział:
 — Cuda o was opowiada pan generał! Podobno w całym pędzie zwaliliście czternastaka? Jak to było?
 Brzeziński zameldował o przebiegu rykowiska, a gdy wspomniał o zacinającym się karabinie generalskim, Rzęcki klepnął strzelca po ramieniu i zawołał:
 — No, ależ rzeczywiście piękny dostaliście upominek od generała! Oho, jaka wspaniała papierośnica! Patrzcie, monogram generała z hrabiowską koroną, bo nasz gość z bardzo ary-