Strona:F. A. Ossendowski - Postrach gór.djvu/163

 — Na świadków? — powtórzył Brzeziński. — Przecież żadnych świadków nie mieli!
 Świrczyk zaśmiał się chytrze.
 — Oni, panie, urządzili w Kołomyi na umówionej kwaterze zasadzkę na tych spoza kordonu, co to przez zieloną granicę szwarcują bibułę z Sowietów. Strasznie są na nich zawzięci! Powiadają, że wszystkich wyłapią i w ręce policji oddadzą...
 — Daj Boże, żeby im się powiodło! — zawołał Jerzy.
 — A jeszcze, panie, jest nowina dla Hrycia szczęśliwa — dodał Świrczyk.
 — Mów że, chłopie, bo mi to na sercu leży!
 — Bajbała pismo otrzymał od Aleksego, to znaczy — od swego syna... Pisał Aleksy, że jego sprawę sąd na nowo rozpatruje... i że, słysz, mają go z więzienia węgierskiego wypuścić... — opowiadał gajowy. — Uradował się Hryć, bo chłopaka mocno lubi!
 Nazajutrz do leśniczówki jak burza wpadł major Rzęcki i prawie nie witając nikogo zawołał:
 — Jazda do puszczy, chłopy, bo wyrwałem się na dwa dni jakoże dziś i jutro — święto.
 — Czołem, panie majorze! — odpowiedział Jerzy. — A czy pan nadleśniczy nie przyjedzie?
 — Klął jak dorożkarz, ale wezwano go do Stanisławowa, więc wyjechał przed moim przyjazdem. Pozostawił mi list i wózek. No, chodźmy już!
 — Przepraszam pana majora, ale tak nijak nie można! — wmieszał się do rozmowy Gabara. — Po nocy pójdziemy na stanowiska, a skoro świt — my ze Świrczykiem wygonimy rysie... Teraz nie można, bo rozpędzilibyśmy tylko koty i nic dobrego nie zrobiwszy jeno nogi pobilibyśmy na kamienistych trapaszach!
 — Przecież jutro muszę odjechać, by w poniedziałek od rana już być w pułku — rozpaczał major.
 — Tak jest, panie majorze, przed południem pan major odjedzie moim karkiem do Kut, a stamtąd — pociągiem. Zdąży pan major na czas!
 — Cóż ja z twoim Karkiem zrobię?
 — Zostawi pan major konia restauratorowi ormiańskiemu