Strona:F. A. Ossendowski - Postrach gór.djvu/193

 — Pozwoliłem wam siedzieć u mnie wieczorami, byście się uczyć mogli — zamruczał patrząc na Brzezińskiego — a wy tymczasem jakieś zebrania w świetlicy urządzacie?
 — Panie sierżancie, to ja... — zaczął Jańczyk, lecz Bielski przerwał mu gwałtownie:
 — Nie do was mówię, tylko do starszego strzelca Brzezińskiego!
 — Chciałem przeczytać książkę ze wspomnieniami senatora... — odezwał się Jerzy.
 — Chciałem, chciałem! Nic mnie nie obchodzi, co wy chcieliście... Świetlica o tej godzinie ma być zamknięta i nikt nie ma do niej wstępu! Jak pójdziecie do cywila, wtedy czytajcie sobie takie nikomu niepotrzebne książki...
 Bielski przeszedł się po izbie i na nikogo nie patrząc zamruczał znowu:
 — Jutro obaj staniecie do raportu! Niewidziane rzeczy... takie wykroczenie?! Już ja wam tak to z głowy wybiję, że do śmierci pamiętać będziecie!
 Podszedł do stołu i schwycił pamiętnik senatora. Rzuciwszy jednak okiem na otwarte stronice, odrzucił książkę, opuścił powieki i spytał groźnie:
 — Skąd to dostaliście?
 — Pożyczył mi kolega... — odpowiedział Jerzy.
 — Który? — padło nowe pytanie.
 — Przecież nie ma w tej książce nic złego?!... Dobrze pisze pan senator... Można się nauczyć, jak należy kochać Polskę i wojsko...
 — Pytam o nazwisko? — jeszcze surowiej dopytywał się Bielski, lecz, ponieważ Brzeziński nie kwapił się z wydaniem kolegi, nie nalegał już. Usiadł na ławie i zdjął czapkę. Pocierając sobie czoło mówił surowym, cichym głosem:
 — Powiadacie, że to pożyteczna książka... byłaby taką, gdyby mówiła o ciężkim, krwawym, pełnym poświęceń i ofiar wysiłku żołnierza polskiego, ale nie o tym, lub tamtym, bo to nie ma nic do rzeczy!
 Jeszcze chciał powiedzieć coś, lecz mruknął tylko:
 — Jutro do raportu! Zgasić światło! Spać!
 Wyszedł nie obejrzawszy się nawet.
 — Zawsze jednakowy! — wzruszył ramionami kapral.