Strona:F. A. Ossendowski - Postrach gór.djvu/256

 — Czyżby była to jakaś waśń? kłótnia? — dopytywała się zaniepokojona tymi słowami pani Szemańska.
 — E-e, nie! Przeciwnie! Udało mi się szczęśliwie temu i owemu z nich dopomóc! No, to i cieszą się teraz, że po przyjacielsku mogą mi się odwdzięczyć! A i ja też się cieszę!
 Zabawa trwała niemal do północy. Szaburak też, choć mu wybita „z zawiasów“ szczęka dolegała, brał udział w tańcach i różnych wymyślnych figlach młodzieży.
 Tylko Jerzy i Stefa nie tańczyli.
 Przyglądali się rozdokazywanej młodzieży i częstowali łaginiów i dziewczyny herbatą i piernikami, przywiezionymi z Warszawy.
 W pewnej chwili Wasyl Szaburak zbliżył się do panny Stefanii i powiedział serdecznym i wzruszonym głosem:
 — Daj wam, Boże, panienko, szczęścia i radości na całe życie, bo wy mi szczęście zwróciliście i życie niby słonkiem oświetliliście!
 — Dlaczego? — spytała zdumiona nie rozumiejąc znaczenia jego słów.
 — Zapytajcie gazdy — on wam powie — szepnął Wasyl odchodząc.
 Stefa spojrzała pytająco na Jerzego.
 Ten wzruszył ramionami i odpowiedział trochę zmieszanym głosem:
 — To ten chłopak, który kocha się w Marinoczce Hłyszczance... Pamiętasz, najdroższa, wspominałem ci o niej...
 Spojrzała na niego przeciągle i szepnęła:
 — Dobrze się to stało, że już po wszystkim! Byłam o tę dziewczynę... bardzo... bardzo... zazdrosna.
 Zarumieniła się nagle i spuściła oczy.
 — Cudna ty moja, jedyna, umiłowana — jął szeptać Jerzy, nieznacznie tulić Stefę do siebie i znowu szeptać słowa miłosne, gorące, szalone.
 Milczała, słuchając go ze wzruszeniem.
 Kazia trącając matkę w ramię wskazywała na nich oczyma i szeptała przekornie:
 — Romantyczna miłość u stóp gór niebotycznych, których, nawiasem mówiąc, nie widziałam jeszcze na tej sławetnej Wierchowinie huculskiej.