Strona:F. A. Ossendowski - Postrach gór.djvu/268

 — Na Szerokim Łuhu stoi szałas myśliwski, gdzie go gajowi „grafa“ Baworowskiego przed wojną jeszcze zbudowali — odparł Gabara. — Można tam stanąć, bo dach nie całkiem przecieka...
 — Hm... — mruknął Brzeziński posłyszawszy tak niezachęcającą zapowiedź.
 Brnęli jeszcze ze dwie godziny, zanim doszli do Łuhu, gdzie rzeczywiście znaleźli napół rozwalony szałas. Z trudem z pomocą latarki elektrycznej odszukali kąt, w którym nie zaciekało, i tu musieli czekać pierwszych oznak przedświtu.
 Siedząc skuleni drzemali. Deszcz bębnił już na dobre o przegniłe deski powały. Od czasu do czasu zrywał się wiatr. Dobiegało wtedy skrzypienie konarów drzew i szmer rozkiwanych łap świerkowych.
 Iwan Gabara zerwał się nagle na równe nogi i zamarł przystawiwszy dłoń do ucha.
 — O, o — szepnął — słyszycie go, panie? Już zaczyna...
 Brzeziński nic nie słyszał, więc zawinąwszy się szczelniej w bajbarak wyszedł z szałasu.
 W ogólnym rozhoworze puszczy i w szeleście deszczu długo nie mógł odróżnić dobrze mu znanego poryku jeleniego.
 — Przysłyszało wam się, Iwanie — zamruczał — napróżno mokniemy na dworze...
 — Nie, panie leśniczy, on zaczął już, bo wabi codziennie hen, przed świtaniem! — bronił się gajowy.
 — A może to lasownik, czy jaki inny bies? — uśmiechnął się Jerzy.
 — Co też wy, panie, mówicie?! — przeraził się chłop. — Takich słów nie należy wymawiać po nocy!
 — A bo co? Nosy nam poodgryzają biesy, gnaty połamią?
 — Panie leśniczy, nie godzi się, nie godzi śmiać się z takich strachów! — bełkotał zupełnie już przerażony półdziki człowiek leśny.
 Na dalszą rozmowę z nim Jerzy nie miał już czasu.
 Teraz bowiem i on posłyszał głuchy, groźny poryk byka.
 Krótki, urwany dźwięk.
 Echo, zagłuszone szumem drzew i ulewy, nie poderwało go.
 — Słyszeliście? Wabi... — szepnął Gabara.