Strona:F. A. Ossendowski - Postrach gór.djvu/272

 Przez krzaki chyłkiem przedzierał się ktoś, co chwila przypadając do ziemi i kryjąc się w gąszczu wysokich badylów.
 Z krzaków wypadł spłoszony kozioł i śmignąwszy pomiędzy szarymi pniami zapadł do haszczy.
 — Nic nie rozumiem! — pomyślał zdumiony Jerzy i skinął na gajowego.
 Gabara przykucnął przy nim nie wysuwając się z krzaków
 Naradzali się krótko, bo człowiek zaczajony w haszczach począł znowu wabić.
 Jelenie nie słysząc głosu Iwana skierowały się natychmiast w jego stronę.
 Brzeziński i Gabara nie zdradzając swej obecności zbiegli ze szczytu i z dwu stron poczęli obchodzić krzaki z zaczajonym w nich wabiarzem, odcinając mu odwrót do puszczy.
 Jerzy zakradł się do kępy olszowej i nagle skoczył w gąszcz
 To, co ujrzał, zmusiło go do zatrzymania się. Był niezmiernie zdumiony, oszołomiony prawie tym, co przedstawiło się jego oczom. Na kupie ściętych pędów siedział chłopak, zapewne dwunastoletni, i trzymał na kolanach... gramofon.
 Bezdźwięcznie kręciła się czarna płyta.
 Z głośnika wydobywał się „nagrany“ na niej głos jelenia na rykowisku.
 Jerzy od razu zrozumiał, dlaczego nie mógł zauważyć nic podejrzanego w głosie ryczącego byka.
 Był to przecież prawdziwy głos miłości i walki o nią szlachetnego zwierza.
 Po co wabił jelenie ten chłopak? Brzeziński nie mógł znaleźć rozwiązania zagadki...
 Chłopak rzucił się do ucieczki, lecz Jerzy podniósł karabin i krzyknął:
 — Stój, bo strzelę!
 Wabiarz zatrzymał się drżąc na całym ciele.
 W tej samej chwili nadbiegł Iwan i zaczajony w pobliżu Onysym Świrczyk.
 Jeńca podprowadzono do Brzezińskiego.
 Gajowy Świrczyk wymachując rękami i mrucząc przekleństwa opowiadał:
 — Ja za nim już dwa dni chodzę, jak lis za zającem! On, panie, z czeskiej przekradł się strony i wyprowadził za grani-