Strona:F. A. Ossendowski - Postrach gór.djvu/273

cę nasze byki. Ja mu, panie gnaty teraz przetrącę, najbardziej za tego fajnego dwudziestaka!
 — Zaczekaj, bo na to zawsze będziesz miał czas! — wstrzymał zacietrzewionego chłopa Brzeziński. — Musimy dowiedzieć się, po co i dla kogo on to robił, bo przecież taki szczeniak sam by tego nie wymyślił?
 Chłopak nie mówił po polsku ani po rusku i milczał na wszystkie pytania.
 — To ty nie Polak? — spytał go Jerzy.
 — A no, ja sem Czech — odparł chłopak.
 Długo trwała rozmowa z jeńcem, aż w końcu wszystko się wyjaśniło.
 Wtedy Jerzy zaczął naradzać się z gajowymi, a skończywszy powiedział do chłopaka.
 — Zabieraj swoją maszynę i prowadź nas! Pamiętaj jednak, że, jeżeli zdradzisz, to dostaniesz kulą, bo żartować i ceregielować się z tobą nie zamierzam.
 Powiedział to takim dobitnym głosem i zrobił tak straszną minę, że małemu kłusownikowi aż łydki drgnęły.
 Chłopak szedł na przedzie na uwiązanym do pasa sznurku. Koniec jego trzymał Iwan i od czasu do czasu porykiwał niby wabiąc jelenie. Szli przez straszne wertepy, po bajorzysku, w wąskiej rozłodze górskiej, do której na pewno nigdy nie zaglądali strażnicy, ani gajowi.
 Na rozmiękłej ziemi widniały jednak ślady jeleni i drobnych stóp ludzkich.
 — Tędy ten szczeniak prowadził za sobą nasze byki! — mruczał Świrczyk. — Och, panie, gdybyście mi go oddali, ja bym go uraczył!
 Tak idąc doszli do zarośniętej krzakami przełęczy, gdzie zbiegały potoczki, wlewające się do jednego łożyska.
 — Tu poczyna się Biała Cisa — szepnął Iwan. — Chadzał ja tą drogą, kiedym jeszcze kłusaczył za austriackich czasów...
 Na znak Brzezińskiego chłopak włożył dwa palce do ust i przeciągle gwizdnął.
 Zupełnie blisko odpowiedział mu okrzyk:
 — Franc, to ty?
 — Ja! Chodźcie tu, prosim...
 — Co tam masz?