Strona:F. A. Ossendowski - Postrach gór.djvu/287

 Wieczorem do jadłodajni wszedł góral w bardzo zniszczonym ubraniu i usiadł przy oknie, bystro patrząc na gospodarza. Żyd zerknął kilka razy w jego stronę, w końcu nie wytrzymał i zbliżył się pytając:
 — Co wam podać, gazdo?
 — Nie na jedzenie tu przychodzę — zamruczał przez zęby Bojko i podejrzliwie się obejrzał.
 — O! — wyrwał się Żydowi cichy okrzyk. — To wy z tamtej strony?
 Gość milczał, jak gdyby nie słysząc pytania.
 — Skąd? Z Munkaczewa, Pereczynu, Użhorodu, Koszyc — wypytywał się z zainteresowaniem szynkarz i restaurator w jednej osobie.
 Gość rozejrzał się po izbie i rzucił przez zęby:
 — Pytacie jak szpieg...
 — Co? Ja — szpieg? — zaniepokoił się i oburzył Żyd. — Nuchim Śliwka powiedziałby wam jakim jest szpiegiem Salomon Żydłakiewicz. Też takie słowo powiedzieliście — szpieg!
 — Prowadź mnie do Śliwki — szepnął rozkazującym głosem Bojko.
 — Nu-nu, czy ja głupi? — wzruszył ramionami rudy. — Idźcie sami...
 — Nie wiem, gdzie mieszka, jestem tu po raz pierwszy...
 — Nie dochodząc tartaka, pójdziecie drogą na lewo do przysiółka, tam wam pierwszy lepszy przechodzień pokaże dom Nuchima — szeptał Żyd, zaglądając w oczy gościowi. — Może dać wam piwa, dobre, lwowskie...
 — Dajcie butelkę, bo w gardle mi przeschło...
 W pół godziny po tej rozmowie Brzeziński wchodził już do sklepiku Śliwki. Pamiętając czasy pułkowe pewnym krokiem zbliżył się do lady, gdzie w zatłuszczonej mycce siedział stary, pejsaty Żyd, i przenikliwie wpatrując się w jego okrągłe, załzawione oczy o zaczerwienionych powiekach powiedział:
 — Zmiana hasła...
 — Oj, zmiana! Co znaczy zmiana? Dlaczego zmiana?
 — Powiadam — zmiana i — koniec!
 — N-nu, jakie teraz hasło?
 — Cisa...
 — Cisa? — powtórzył Nuchim.