Strona:F. A. Ossendowski - Postrach gór.djvu/83

 — Chwat z was, Jurku — mruczał jakimś dziwnym, nieswoim głosem Jańczyk. — Żołnierz jak się widzi. Zawsze na posterunku... w dzień i w nocy... zawsze!
 Pomagali mu ściągnąć trzewiki, mokre ubranie i bieliznę i jak niańki ubierali go we wszystko suche.
 Jańczyk przez cały czas nie przestawał mruczeć:
 — Jak powrócicie od pułkownika, pogadamy sobie... Taka okazja... Taki dzień ważny!...
 W namiocie dowódcy pułku zebrało się kilku oficerów.
 Brzeziński wszedł i wyprostował się przy wejściu.
 Pułkownik podszedł do niego i podał mu szklaneczkę koniaku.
 — Napijcie się, — powiedział — byście się nie zaziębili.
 Brzeziński wychylił trunek i znowu się wyprostował.
 — Uczynek wasz był żołnierski, bohaterski i chrześcijański! Zasłużyliście na najwyższą pochwałę, którą też umieszczę w rozkazie dziennym. Przedstawię was do medalu za ratowanie ginących.
 — Dziękuję, panie pułkowniku! — odpowiedział Jerzy.
 — Panie majorze! — zwrócił się pułkownik do dowódcy batalionu. — Proszę zwolnić Brzezińskiego na dwie doby od służby. Niech wypocznie i odleży się.
 — Rozkaz, panie pułkowniku!
 — No, a co tam z tym saperem? Jakeście go znaleźli? — spytał pułkownik.
 — Ta już chyba całkiem dobrze, panie pułkowniku, mruga i prycha! — odpowiedział radosnym głosem strzelec. — Szukałem go na warcie, a potem zmiarkowałem, że na kępę go zawlecze, bo tam parł cały prąd! Zaplątał się w wiklinie i tam go pochwyciłem, panie pułkowniku!
 — Świetnie pływacie! — zauważył major.
 — Od maleńkości nawykły jestem, panie majorze.
 — Ale trudno wam wszakże było koło tego cypelka?
 — Bo tam, panie majorze, kipiel i zwara! — tłumaczył się Jerzy. — Jedną ręką płynąć nie sposobnie było.
 Gdy Brzeziński już wychodził, zatrzymał go porucznik, który z cywila przybył na przeszkolenie.