Strona:F. A. Ossendowski - Skarb Wysp Andamańskich.djvu/197

szemrała woda pod rufą. Na pokładzie długo panowało milczenie. Przerwał je głos profesora Kindleya:
 — Przepadła nam ta wspaniała piła... Ale nie żałuję tego! Jestem szczęśliwy! Nie znam ani jednego przyrodnika, który byłby świadkiem tak potężnego widowiska... Coprawda — i ta piła to był okaz do pozazdroszczenia!
 Uczony westchnął i, przechyliwszy się przez burtę, z żalem spojrzał na morze.
 Webb z cichym śmiechem objął go wpół i zamruczał dobrodusznie:
 — Nie smuć się, stary druhu, złapię dla ciebie inną... Kiełbie tego gatunku, to przecież moja specjalność!
 Dzieląc się wrażeniami, powracali do kajut. Inżynier Mallard klepnął Władka po ramieniu i spytał:
 — No, i cóż ty na to powiesz, mały bohaterze?
 Chłopiec uśmiechnął się i, wzruszając ramionami, odparł:
 — Przez cały prawie czas myślałem, że przykro byłoby się kąpać podczas tego piekielnego tańca żarłaczy, młotów, tygrysów i wilków morskich... Brrrr!
 Zaśmieli się obaj i, życząc sobie dobrej nocy, rozstali się.