Strona:F. A. Ossendowski - Skarb Wysp Andamańskich.djvu/206

w żmiję, szamocącą się na ziemi. Z przetrąconym grzbietem zwinęła się, usiłując podnieść głowę. Władek dobił ją.
 — Zwycięstwo! — krzyknął radośnie. — Chodźcie tu, nic już wam nie zrobi!
 Edyta podbiegła pierwsza i, biorąc w swe rączki dłoń Władka, szepnęła gorąco:
 — Uratowałeś mi ojca, a teraz mnie obroniłeś przed jadowitą „nają“!
 Władek zaśmiał się i, lekceważąc sobie niby całe zajście, zawołał:
 — A cóż miałem robić? Może chciałabyś, Edit, żebym bronił okularnika przed tobą?
 Dziewczynka ścisnęła mu rękę i bardzo poważnym głosem powiedziała:
 — Nigdy ci tego nie zapomnę, Wład!... Możesz zawsze liczyć na mnie, jak na najwierniejszego przyjaciela! Dżair niech będzie świadkiem tego, co przyrzekłam!
 Władek zmieszał się, ale w duchu rad był i dumny z siebie.
 — To jest więcej warte niż narwać kilka gałązek magnolji, — mignęła mu chełpliwa myśl. Odpędził ją jednak natychmiast i robił sobie gorzkie wyrzuty.
 — Taki to z ciebie przyjaciel?! — surowo pytało go sumienie.