Strona:F. A. Ossendowski - Szanchaj - I.djvu/50

stanę u państwa pod jednym warunkiem. Pani musi mi powiedzieć, co właściwie wzbudza w pani taki strach przede mną?
 Panna Somowa drgnęła i cofnęła się o krok.
 — Nie... nie! — szepnęła prawie z rozpaczą.
 — A więc i ja na prośbę pani zmuszony jestem odpowiedzieć — nie! — syknął Wagin.
 — Poco pan ma wiedzieć, co ja czuję, co... — nie dokończyła zdania, prawie płacząc.
 — Lubię jasne sytuacje i stosunki ściśle skrystalizowane! — odparł zimnym tonem.
 Ludmiła bezwładnie opuściła ręce i usiadła na stopniach ganeczka. Wagin wpatrywał się w jej pochyloną głowę i opalony, złocisty policzek.
 — Gdy zobaczyłam pana... uprzedzam, że jest to zapewnie obłąkanie... takie życie, jakie pędzimy od trzech lat każdego może doprowadzić do psychozy...
 — Przypuśćmy, ale w każdym razie chcę wiedzieć, co się pani przywidziało, czy jak to tam nazwać? — nalegał Sergjusz.
 — Gdy zobaczyłam pana... wyczułam wyraźnie... ach, to takie straszne, wprost okropne!... — poczęła wzdychać i łamać sobie ręce, niby w rozpaczy.
 Milczała długo, potrząsając głową i wzdrygając się cała.
 — Wyczułam, że pan... pan...
 Urwała nagle i, bylejak zgarnąwszy dzienniki, wbiegła do domu.
 Sergjusz, zaciskając wargi i chmurząc czoło, pozostał na ganku. Ociężałym, powolnym krokiem wszedł do pokoju i usiadł przy stole, zapomniawszy zdjąć kapelusz i płaszcz. Opuścił głowę na wsparte na