Strona:F. A. Ossendowski - Szanchaj - I.djvu/98

mnie jakaś dziewucha i szepnęła, że w szynku siedzi jakiś nieznajomy i wciąż przez okno wygląda...
 — Cha-cha! — zaśmiał się cicho Wagin. — Był to podstęp wojenny! To ja do was posłałem tę dziewczynę!
 — A ja... — tym samym tonem zaczął szpieg, ale urwał nagle i w leżącym na stole notatniku napisał niezgrabnemi, koszlawemi literami, robiąc straszliwe błędy ortograficzne:
 ...przekonawszy się, że mnie oszukała, strzeliłem jej w głowę!
 Wagin zacisnął zęby i spuścił oczy. Po chwili, wziąwszy ołówek, rzucił na papier jedno tylko słowo:
 — Nikczemnik! — i nerwowym ruchem podkreślił je dwukrotnie.
 Gość podniósł na niego okrągłe, drapieżne oczy i spytał, chichocąc bezdźwięcznie:
 — To niby ja? A dlaczegóż to nie szanowny pan?
 Wagin zacisnął szczęki z taką siłą, że mu aż zęby zgrzytnęły.
 — W najgorszym razie — obaj... — rzucił, nie patrząc na gościa.
 — Więc na tej to krypie dopłynął pan do Szanchaju?
 — Nie — do jednego z portów koreańskich, gdzie przesiadłem się na jakieś japońskie „Maru“ i oto jestem tu... — odpowiedział Wagin, czując, że jego chwilowa i dziwna wesołość i jakgdyby obojętność dla człowieka, który przypomniał mu ohydną przeszłość, prysnęły bez śladu.
 — On musi zginąć!... — podszepnęła mu myśl chyża i sycząca, wyślizgując się niby wąż z nieznanych zakamarków mózgu.