Strona:F. A. Ossendowski - Szanchaj - II.djvu/268

mocą i śmiałością nie patrzyła na niego. Po chwili szepnęła:
 — Nie wiem, kto to powiedział, że natura i wypadki życiowe czynią człowieka tak chwiejnym, że nigdy nie wie, jak postąpi w następnej sekundzie, ale to — prawda...
 — Do czego pani to stosuje? — spytał, zniżając odrazu głos do szeptu.
 Potrząsnęła głową i westchnęła.
 — Jak mam rozumieć słowa pani? — szepnął znowu, wpatrując się w nią.
 — Mama opowiadała mi, co pan mówił, gdy stał na tem samem miejscu... Nie słyszałam wtedy, bo byłam nieprzytomna... — odparła bardzo cichym i smutnym głosem.
 — Powiedziałem wtedy, że... — Wagin urwał i zacisnął zęby.
 Pomilczawszy chwil kilka, dokończył, patrząc w ziemię ponuro:
 — Można być razem, zupełnie razem, chociaż się jest bardzo daleko... A nawet na tamtym świecie...
 Ludmiła wzdrygnęła się i raptem podniosła ręce do oczu.
 — Na miłość Boską, niech pan tego nie mówi!... — szepnęła. — To straszne!
 Wagin z trudem powstrzymał się od okrzyku. Zrozumiał wreszcie, że i ona buntowała się przeciwko władzy Miczurina nad nimi. Rozradowany do głębi serca, usiłował uspokoić ją. Mówił znowu wesołym głosem, bo do łóżka chorej podeszła pani Somowa, podając jej lekarstwo.
 — Codziennie w godzinie przyjęć szybciej od fal