Strona:F. A. Ossendowski - Szanchaj - II.djvu/327

urwana komenda i za chwilę — plusk trzech par wioseł. Szalupa odpłynęła.
 — Tak... — mruknął admirał.
 Oficerowie milczeli, wpatrzeni w surową zwykle, a teraz smutną twarz dowódcy.
 — Patrol na pokład! — rzucił komendę kapitan krążownika, przełapawszy wzrok admirała.
 Majtkowie jeden po drugim znikali za wąskiemi drzwiami messy.
 Admirał powstał i jakby w zamyśleniu oglądał czapkę. Trwało to jedną krótką chwilę.
 — Komandor Ito i komandor Jamaguczi o siódmej stawią się w mieszkaniu pułkownika Jamato i...
 Urwał i po chwili dokończył:
 — Zmieniam rozkaz! Będę sam obecny przy ceremonji harakiri. Komandor Ito będzie mi towarzyszył... A teraz posłać ludzi do dział!
 Szybkim ruchem nałożył czapkę i wyszedł z messy. Krążownik „Asahi“ przemówił niebawem głosem swych armat ryczał przez całą noc, wbijając w stłoczone zbiorowisko domów Czapei oślepiające ostrza projektorów i zasypując ją stalowym deszczem pękających pocisków.
 Admirał Morikagge, nie opuszczając kabiny, raz po raz tupał nogą i przez zęby rzucał komendę stojącemu przy nim dowódcy krążownika:
 — Ognia! Ognia!
 Zakrawało na prawdziwą bitwę. Komandor Ito od czasu do czasu ze zdumieniem podnosił oczy na admirała. Nie rozumiał, że Morikagge miał w sercu burzę i rozpacz, myśląc o zbliżającym się poranku.
 — Za ich życie! Za ich życie! — judził go jakiś