Strona:F. A. Ossendowski - Tajemnica płonącego samolotu.djvu/104

 — Hańba! Zdzierają z nas pieniądze za woły, które zbiegły z rzeźni! Zwrócić pieniądze! Precz z tym bykiem! Oszustwo! Cuadrilla, powinna protestować! Przedsiębiorcy uważają publiczność, espadę i banderyljerów za tchórzów i głupców!... Precz!...
 Sędziowie, szybko się naradziwszy, zdecydowali jednak inaczej.
 Prezydent krzyknął donośnie:
 — Banderillas de fuego!
 Po chwili petardy, wbite w kark tchórzliwego zwierzęcia, jęły z hukiem pękać i rzygać ogniem. Swąd siarki i spalonego mięsa drażnił powonienie okrutnego tłumu.
 Byk wściekł się odrazu, obalił dwa konie, łamiąc biodro pikadorowi, i z rykiem gonił kapadorów, skacząc i wyrzucając racicami obłoki piasku. Cuadrilla poprowadziła dalej krwawe igrzysko.
 — Dość tego, amigo! — rzekła leniwym głosem donna Ineza. — Napatrzyliśmy się dosyta na te jatki i na tych zwinnych, cuchnących potem rzeźników. Nudne to i na dłuższy przeciąg czasu — wstrętne! — Jedźmy do mnie. Jestem głodna!
 — Jak senora rozkaże... — odpowiedział, wstając.
 Spojrzał na balkon. Koledzy wlepiali w niego zdumione oczy.
 Machnął w ich stronę ręką i, przepuściwszy przed sobą obie senory, zbiegł ze schodów.
 — Porwanie sabinek... — zaśmiał się Joze de Vega.
 — Za ich skwapliwą zgodą... — dorzucił Huertas.
 — Zazdrość was pożera, łobuzy! — zauważył Isidro Gines i, cmoknąwszy grubemi wargami, dodał:
 — Ma szczęście ten płomiennooki „chłopak w kratkę“!
 Dozorca otwierał bramę cyrkowego chlewu i wypuszczał czwartego byka...