Strona:F. A. Ossendowski - Tajemnica płonącego samolotu.djvu/13

 Wszystko wydało mu się nagle jakieś obce.
 Lekki drewniany budynek szkoły o połyskującym dachu blaszanym, wysokie, rozłożyste drzewa mangowe i żółty, rozpalony piasek, po którym snuły się ciemne, fioletowe cienie słupów gimnastycznych, biało-niebieskie słońce, zawieszone na bladem niebie tuż — nad ziemią, wszystko pozostawało napozór, jak dawniej, jak codzień, lecz coś się jakgdyby w tem wszystkiem zmieniło... Chłopak z trudem uświadomił sobie, że zmiana zaszła w nim samym. Zgasła w nim odrazu radość, pierzchnął spokój. Coś nowego i groźnego skradało się z nieznanej dali. Musiał się mieć na baczności i przygotować do obrony.
 Spostrzegł przełożonego — „Białego Brata“, ojca Roberta. Podbiegł do niego i, całując mnicha w rękaw habitu, szepnął:
 — Czy nie mogę już być pierwszym uczniem w klasie?
 — Nie rozumiem — odparł prefekt. — O czem ty mówisz, mały Enriko?
 — Córka gubernatora ma wstąpić do naszej szkoły, więc teraz ona podobno musi być pierwszą — objaśnił mulat, ponuro patrząc przed siebie.
 „Biały Brat“ zaśmiał się cicho.
 — Któż ci to powiedział?
 — Koledzy...
 Zakonnik położył dłoń na głowie chłopaka i rzekł:
 — Uspokój się, Enriko! Pozostaniesz pierwszym, jeżeli zasłużysz na to!
 Mały mulat zaśmiał się triumfująco.
 — A zatem pozostanę pierwszym i nikomu swego miejsca nie ustąpię! — zawołał.
 — Nie bądź pyszny i zarozumiały, bo to obraża Boga! — upomniał go prefekt.