Strona:F. A. Ossendowski - Tajemnica płonącego samolotu.djvu/134

radosne. Uprzytomnił sobie znowu, że dominującem uczuciem stała się szczera i głęboka przyjaźń jego dla tej pięknej kobiety.
 Ineza czekała na niego i spotkała przed domem.
 Otoczył ją ramionami z rozczuleniem i radością, lecz spuścizna afrykańskiej krwi odezwała się natychmiast, pomimo jego woli i świadomości. Zgniótł Inezę w uścisku brutalnym niemal, szukał ust jej, szepcąc:
 — Skarbie mój! Najcudowniejszy Skarbie! Bogini!
 Musnęła oczy jego krótkim pocałunkiem i wyślizgnęła mu się ruchem szybkim i stanowczym.
 Patrzał na nią, nic nie rozumiejąc.
 — Mój Boże! — zdziwił się. — Cóż to znaczy?
 Uśmiechnęła się smutnie i rzekła:
 — Opowiedz mi, nino, jak spędziłeś ten tydzień...
 Trochę zmieszany i rozżalony na nią spełnił jej żądanie, ponuro patrząc w ziemię.
 Pogłaskała go po czole i szepnęła:
 — Mądry, bardzo mądry chłopak! Nie obawiam się teraz o ciebie. Wytrwasz!
 Przyglądał się jej coraz uważniej i ogarnęło go zdumienie.
 Ineza wydała mu się stokroć piękniejsza. Ten sam złoty obłok dokoła twarzy — białej i wyrazistej, te same usta płonące, te same oczy, porywające zmiennością błysków. Zauważył w niej jednak coś zupełnie nowego, czego nie potrafiłby określić. Zmiana nieuchwytna, a wyraźnie odczuta przez Enriko, zmusiła go do czujności i panowania nad sobą.
 Rozumiał, że gdyby popuścił teraz wodze niecierpliwości i zbytniej porywczości w swych żądaniach, Ineza, która ceniła w nim zwykle te cechy dzikiej zmysłowości, mogłaby się stać zdolną do czynu nieobliczalnego. Jakiego czynu i w jakim momencie — tego nie wiedział.