Strona:F. A. Ossendowski - Tajemnica płonącego samolotu.djvu/135

 Jednak wyczuwał coś nakształt gromadzącej się wokół burzy, a rozpętać jej nie chciał i nie śmiał.
 W milczeniu patrzał na śpiewaczkę.
 Ineza powoli podniosła oczy na mulata i spytała surowym głosem:
 — Dlaczego mnie oszukałeś?
 Drgnął, jakgdyby spadł na niego policzek.
 — Ja? Oszukałem ciebie? Nigdy! — potrząsnął głową. — Co mówisz?
 Wstała i przeszła się po pokoju, szarpiąc chusteczkę.
 — Oszukałeś mnie... — szepnęła. — Nie powiedziałeś mi nic, że kochasz tę senoritę...
 — Jaką senoritę? — zdziwił się mulat, nie rozumiejąc jeszcze znaczenia wyrzutu Inezy.
 — Przez cały ten tydzień myślałam o tobie, Enriko, myślałam ciągle i — zrozumiałam! „Świt czy zmierzch“ — to nie fantazja pisarska — tylko dzieje twojej własnej miłości... Jedynie głęboko kochający człowiek mógł opisać i zrozumieć najdrobniejsze odcienie smutku, miłości i oddania. A tyś mię w to nie wtajemniczył, amigo!
 Twarz mulata okryła się rumieńcem, a serce biło mu w piersi ze zdwojoną siłą.
 — Kochasz ją? — spytała, podchodząc do niego.
 — Kocham... — odparł z cichem westchnieniem.
 Usiadła i zasłoniła twarz rękami.
 Enriko, nie rozumiejąc nastroju artystki, popełnił straszny błąd. Pochylając się ku niej, rzekł, jakgdyby się usprawiedliwiając:
 — Tak! Kocham senoritę Lizę Floridablanca, córkę generała z kolonji. I ona wyznała, że kocha mnie... Ale, cudna moja, to jest zupełnie inna miłość... o, zupełnie! W sercu swojem noszę wspomnienie o Lizie, jak o dalekiem bóstwie, o świetlanej zjawie, jaśniejszej