Strona:F. A. Ossendowski - Tajemnica płonącego samolotu.djvu/151

 — A może mógłbym poprosić mego przyjaciela, Bernardino Montemolina, który zna podobne sprawy, aby pokonferował z ekscelencją? — piszczącym głosem spytał don Jeronimo i pochylił nad biurkiem łysą czaszkę, świecącą, jak kula bilardowa.
 — Nie! — odpowiedział generał. — Dziękuję! Obmyślę sam i powiadomię panów... Senor Enriko, o ile wiem, jest studentem szkoły kolonjalnej?
 — Tak jest! — odparli obaj.
 — W takim razie wkrótce się porozumiemy — rzekł don Dominiko, wstając.
 Pożegnawszy generała, wyszli.
 Gdy taksówka skręciła na Calle Mayor, don Atocha zwrócił ku młodemu człowiekowi pomarszczoną, żółtą twarz i, mrużąc oczy, roześmiał się:
 — A to dopiero przycisnęliśmy węgorzowi ogon!
 — Jakże się panu odwdzięczę?! — zawołał Enriko.
 — Tem, że nie napiszesz, amigo, żadnej podłej książki! — odparł starzec ze śmiechem.
 Generał Kastellar nie zmusił mulata do zbyt długiego oczekiwania.
 Przysłał po niego samochód i przyjął Enriko w kancelarji.
 — Nie mogę spełnić prośby twojej, chłopcze, bez poprzedniego przygotowania rodziny — zaczął spokojnym i łagodnym głosem. Mógłbym mieć z tego powodu grube nieprzyjemności. Rozumiesz — podejrzenia, skargi, skandal?... Lepiej zrobić to pomału, pocichu... Obmyśliłem taki plan...
 Posunął krzesło bliżej i ciągnął dalej:
 — Nie wątpię, że nie kwapisz się z otrzymaniem posady drobnego urzędnika w kolonjach?
 Enriko potrząsnął głową.