Strona:F. A. Ossendowski - Tajemnica płonącego samolotu.djvu/17

 W przerwie Liza zwróciła się do mulata:
 — Nazywasz się Enriko Kastellar? — spytała.
 — Tak — odparł.
 — Czy to znakomity generał Kastellar jest twoim ojcem?
 Ciemny rumieniec okrył twarz chłopca.
 — Nazywam się Kastellar, lecz nie znam swego ojca... — szepnął.
 Pedro, posłyszawszy odpowiedź kolegi, zaśmiał się szyderczo i zawołał:
 — „Cętkowany“ nie zna swego ojca! Cętkowane bękarty nigdy nie znają swoich ojców! Cha-cha-cha...
 Piegowaty chłopak urwał nagle swój śmiech, gdyż mulat skoczył ku niemu i, uderzywszy go w twarz, schwycił za gardło.
 Starszy i silniejszy Jago odtrącił napastnika i ciosem pięści pomiędzy oczy obalił go na podłogę. Enriko nie dał jednak za wygraną i znowu się rzucił na Pedra. W tej samej chwili wszedł do klasy prefekt.
 Ze zdumieniem spojrzał na walczących i krzyknął zgorszony:
 — Enriko Kastellar, Pedro Jago, na miejsca!
 Chłopcy przerwali bójkę i stali zmieszani, obciągając na sobie bluzy.
 — O co poszło? — spytał prefekt.
 Chłopcy milczeli, patrząc w ziemię i ciężko oddychając.
 — Co tu zaszło, Betty? — zwrócił się zakonnik do małej, wystraszonej murzynki.
 W oczach dziewczynki błysnęły łzy. Usta jej drgnęły.
 — Lizo, opowiedz mi, co się tu dzieje? — zadał pytanie prefekt, podchodząc do smagłej dziewczynki o szafirowych, rozognionych oczach.