Strona:F. A. Ossendowski - Tajemnica płonącego samolotu.djvu/19

 — Pracuję dużo i ciągle... — mruknął, wzruszając ramionami.
 — Tak, zapewne... — odpowiedziała. — Jednak, dziś się pobiłeś z tym brzydkim nicponiem, a on zwyciężył. Pedro mocniejszy jest od ciebie...
 — Mocniejszy... — zgodził się chłopak, ponuro patrząc przed siebie. — Gdyby nie był mocniejszym, nie śmiałby nazywać mnie... bękartem!
 — Co to znaczy — „bękart“? — zapytała z zaciekawieniem.
 — Jest to dziecko murzynki i białego — odparł cicho.
 — To każdy mulat jest bękartem? — zadała nowe pytanie.
 — Nie! — potrząsnął głową chłopak. — Tylko wtedy...
 Umilkł nagle i, spojrzawszy na Lizę, rzucił krótko i stanowczo:
 — Sama się dowiesz o tem kiedyś...
 Dziewczynka spochmurniała i zmarszczyła brwi.
 — Rozumiem, że to coś bardzo złego... — szepnęła, rumieniąc się nagle, lecz po chwili dźwięcznym i gorącym głosem dodała: — Musisz się stać silniejszym od Pedro Jago, aby on nie śmiał nigdy zadzierać z tobą!... Rozumiesz?
 — Rozumiem — odpowiedział nieco zdziwiony. — Ale jak to zrobić?
 — Musisz się gimnastykować, uprawiać sporty! — zawołała, dotykając dłonią ramienia mulata. — O, widzisz? Masz słabe muskuły, a to źle! Mężczyzna powinien być nietylko mądry, lecz i silny! Czytałam o tem w pięknej powiastce „The life’s way“ miss Elly Rolls. Dam ci ją do przeczytania! No, jestem już w domu. Dowidzenia, Enriko!