Strona:F. A. Ossendowski - Tajemnica płonącego samolotu.djvu/191

 Wzruszył ramionami pogardliwie i spochmurniał:
 — Nic... zupełnie nic, bo i życie moje stało się niczem... — odparł ponuro. — Zero... wielkie, nikomu niepotrzebne zero...
 Przechadzali się w milczeniu po sali, nie zwracając uwagi na to, że pozostający na sali goście z zaciekawieniem się im przyglądają.
 — Ach! — westchnęła artystka. — Gdy przeczytałam o twoim ataku na koszary, gdzie się zatarasowali ci biedacy — żołnierze.. ach!... zrozumiałam, że... że...
 — Mów! — szepnął Enriko, spostrzegłszy, że umilkła i zacięła wargi.
 — Zrozumiałam, że... życie twoje stało się istotnie... zerem... że otoczył cię zmierzch... biedny... nieszczęśliwy chłopaku!
 Chodzili jeszcze przez kilka minut, rzucając sobie krótkie zdania, zawierające w sobie cały świat ukrytych uczuć i myśli.
 — Jej królewska mość przysyła mnie, abym służył pani do tańca... — rozległ się za nimi męski głos.
 Obejrzeli się. Umundurowany urzędnik dworu, zaciskając pod pachą trójkątny kapelusz, ozdobiony złotem i piórami, pochylił się w ukłonie przed donną Inezą.
 Skinęła głową mulatowi, uśmiechnęła się łagodnie i odeszła z tancerzem.
 Enriko rozejrzał się. Zamierzał poszukać palarni, gdy podszedł do niego wysoki, rubaszny generał i z uprzejmym uśmiechem zapytał:
 — Pan kapitan nie przypomina mnie sobie?
 Mulat spojrzał na niego badawczo i wyprostował się służbowo:
 — Ekscelencja, pan gubernator Floridablanca — odparł napozór spokojnie, chociaż serce zabiło mu gwałtownie.