Strona:F. A. Ossendowski - Tajemnica płonącego samolotu.djvu/197

 Liza uśmiechnęła się szyderczo i odparła zuchwale:
 — Nie wykręcaj się, ojczulku! Przejrzałam cię nawylot i widzę twoje myśli od chwili, gdy od starego don Antonio de la Rastario posłyszałeś zachwyty nad Enriko.
 — Czy jest w tem co złego, że mnie to cieszy? — rzucił pytanie, nie patrząc na córkę.
 Senorita roześmiała się nagłos i, pochylając się do ojca, szepnęła:
 — Teraz już zapóźno! Obrzydziłeś mi murzynów, mulatów i młodego Kastellara. Musisz mi znaleźć bogatego i najeżonego tytułami męża, lub pozostanę starą panną, jak mniszka z San Paolo...
 Nie skończyła, bo znowu ujrzała mulata.
 Odprowadziwszy króla do sali bufetowej, powracał. Nie był sam. Z ożywieniem rozmawiał ze śpiewaczką — donną Inezą de Mena. Liza odrazu spostrzegła wzruszenie na twarzy artystki i błyski w oczach oficera. Przyglądała się tej parze uważnie. Nagle spostrzegła coś niezwykłego.
 Donna Ineza, primadonna operowa i głośna na cały świat śpiewaczka, przed którą korzyły się nawet ukoronowane głowy, żegnała mulata. Dotknęła nieznacznie swoich warg palcami i podała rękę młodemu oficerowi. Ten nisko się pochylił przed nią i na długą chwilę przycisnął jej dłoń do ust, przymykając oczy.
 — Dowidzenia, drogi chłopaku mój! Żałuję bardzo, że spotkanie nasze trwało tak krótko, lecz niech będzie błogosławiona ta chwila... chwila... powrotnej fali!... — posłyszała Liza głos śpiewaczki.
 — Donno Inezo... — zaczął Enriko, lecz w tej chwili spostrzegł senoritę Lizę.
 Szła ku nim z uśmiechniętą twarzą. Niby przez sen usłyszał, jak mówiła: