Strona:F. A. Ossendowski - Tajemnica płonącego samolotu.djvu/22

 Na widok mężczyzn pijany majtek podniósł z ziemi duży kamień i mruczał groźnie.
 — Porozwalam łby, do stu tysięcy połamanych kotwic!
 Zaklął ohydnie, błyskając oczyma i podnosząc kamień nad głową.
 „Biali Bracia“ nie wiedzieli, co mają robić z awanturnikiem.
 Murzyn, spostrzegłszy zamieszanie, schwycił Lizę za ramię i szarpnął ku sobie.
 Z gromadki wystraszonych chłopców z przeraźliwym krzykiem wybiegł Enriko Kastellar i w mgnieniu oka runął na majtka.
 Pijak nie zdążył nawet puścić dziewczynki i cisnąć kamienia, gdy już potoczył się na ziemię, ugodzony pięścią w brzuch i szczękę.
 Zakonnicy rzucili się natychmiast na leżącego awanturnika i obezwładnili go.
 Nad powalonym murzynem stał z zaciśniętemi pięściami Enriko, gotowy do nowego ataku. Nogi wparł mocno w ziemię, pochylił się i naprężył wszystkie mięśnie.
 Nadbiegł policjant, założył majtkowi kajdanki i, poganiając pałką, poprowadził do komisarza.
 Wszyscy otoczyli małego mulata i z podziwem patrzyli na niego.
 Enriko wyprostował się i podniósł głowę.
 — Widzieliście? — spytał. — Znam się na boksie lepiej od wszystkich chłopców w szkole. Nie radzę nikomu obrazić mnie!
 Powiedział to spokojnym głosem, w którym brzmiała jednak wyraźna pogróżka.
 — Dziękuję ci, Enriko! — zawołała Liza. — Stanąłeś dzielnie w mojej obronie, a temu pijakowi dałeś dobrą nauczkę!