Strona:F. A. Ossendowski - Tajemnica płonącego samolotu.djvu/231

 Murzyn odchrząknął i szepnął:
 — Pamiętaj, że jeżeli zdradzisz...
 — Nie groź mi, błaźnie! — przerwał mu Enriko i zacisnął pięści. — Skoro jestem tu, zamiast kazać odnaleźć cię i rozstrzelać, znaczy, że chcę mówić z tobą.
 — Prawda! — rzekł Murzyn. — Nie pomyślałem o tem. Przepraszam, kapitanie!
 Usiadł w kucki na ziemi i jakimś gorącym wzrokiem wpatrywał się w twarz kapitana. Zbierał, widać, myśli i szukał odpowiednich dla nich wyrazów. Długo jeszcze poruszał grubemi wargami i marszczył twardą, lśniącą skórę na czole. Wkońcu machnął ręką i wypalił:
 — Biali lada dzień rozpoczną wojnę w Europie. Biała skóra będzie krwawić mocno. Chcemy, aby jak najwięcej wylała posoki! Zamyślamy powstanie... powstanie w całej kolonji — od morskiego wybrzeża aż do gór Meharty!
 — Powstanie! — wyrwał się mulatowi radosny okrzyk.
 Pohamował się jednak natychmiast i spytał:
 — Wspomniałeś o wojnie... Skąd masz tę wiadomość?
 — Wiem napewno! Wieści są prawdziwe, kapitanie!
 — Słucham... Mów dalej!
 — Powstanie wybuchnie — ciągnął Joze — czekamy tylko aż biali zaczną się mordować... Do stu czartów — broni mamy mało!... Po skrytkach nagromadziliśmy sporo zatrutych strzał, lecz cóż niemi zrobimy przeciw karabinom i kulomiotom?!
 Westchnął i, z bojaźliwą podejrzliwością zerknąwszy na mulata, dodał:
 — Trudno nam będzie bić się z Hiszpanami, bo... nie mamy doświadczonego dowódcy... oficera...