Strona:F. A. Ossendowski - Tajemnica płonącego samolotu.djvu/29

 Mulat ze świstem wciągnął powietrze i zakończył opowiadanie.
 — Czarownik powiedział mi, że matka moja od kilku lat jest kochanką oficera, a ja... ja — jego synem... Powiedział mi jeszcze coś, ale to było już wyłącznie dla mnie, don Miguel, dla — „cętkowanego bękarta“! Wyśledziłem potem oficera i przyszedłem do niego. Mieszkał w białym domku przy placu koszarowym... Rozmawiałem z nim.
 — Cóżeś mu powiedział? — zapytał z ciekawością gubernator.
 — Powiedziałem mu wszystko, co zatruwało moje serce — szepnął mulat.
 — No, i cóż dalej?
 — Oficer zbił mnie aż do nieprzytomności i kazał wyrzucić za parkan dzielnicy wojskowej... Tam znalazł mnie ojciec Robert i, dowiedziawszy się o wszystkiem, zabrał do przytułku „Białych Braci“...
 Zapanowało milczenie...
 Wreszcie generał zapytał:
 — Nie znasz swego prawdziwego nazwiska, Enriko?
 Młodzieniec podniósł głowę i odparł:
 — Nazywam się Enriko Kastellar, lecz nazwisko tego, który mnie zbił i okrył hańbą „bękarta“, brzmi inaczej, wspanialej — Dominiko Kastellar hrabia de l’Alkudia... Obecnie jest generałem gwardji królewskiej!
 — Tak! — mruknął gubernator. — Właśnie o tem chciałem pomówić z tobą, Enriko.
 — Poza tem chciałbym jeszcze o coś zapytać pana, don Miguel... — przerwał mu mulat.
 — Pytaj!
 — Czy prawo ściga Hiszpanów za zbrodnie, dokonywane na murzynkach i bękartach? — spytał Enriko, wbijając surowy wzrok w twarz generała.