Strona:F. A. Ossendowski - Tajemnica płonącego samolotu.djvu/36

 Dziewczyna przywarła do ramienia Enriko i milczała. Było to niepokojące milczenie.
 On czuł na swojej dłoni zimne, drżące palce dziewczyny i żar, który bił od niej. Serce kołatało mu w piersi, jakgdyby rozsadzić je chciało.
 Nie mówili nic do siebie.
 Przed bramą siedział z brewjarzem ojciec Roberto. Dawno skończył modły i pozostał nieruchomy, zatopiony w myślach. Cichy, skromny „Biały Brat“, który spędził szmat życia na odludziu Sahary, a teraz oddał się bogobojnej pracy w skwarnym kraju czarnych, prostych, uciemiężonych ludzi, — lubił tę godzinę ciszy.
 Zdaleka posłyszał odgłosy kroków i poznał idącą parę.
 Nachmurzył brwi, a smutek spłynął mu na wychudłą, bladą twarz.
 Liza zatrzymała się i szepnęła:
 — Przypomnij sobie dobrze „Carcel de amor“, don Enriko Kastellar, hrabio de l’Alkudia!
 — Co powiedziałaś?! — wykrzyknął mulat głosem, pełnym przerażenia i rozpaczy.
 Lecz dziewczyna wyrwała rękę z pod jego ramienia i pobiegła, znikając w mroku alei.
 Enriko ze spuszczoną na pierś głową, wzburzony i przejęty nawałnicą uczuć i myśli, mijał zakonnika.
 — Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus — pozdrowił go cicho i zamierzał przejść dalej, lecz prefekt skinął na niego.
 Przyjrzawszy mu się bacznie, ojciec Roberto rzekł:
 — Przed tobą — ciężka i długa droga walki o miejsce na świecie, chłopcze! Posłuchaj rady człowieka doświadczonego i przyjaznego! Nie porywaj się na to, co jest niedoścignione, bo rozgoryczona i zatruta niepowodzeniem dusza może się zbuntować i załamać. Nie nagromadzaj własnemi rękami przeszkód na swej drodze!