Kobiety zajęte są — podług wskazówek kierownika sukali — przyrządzaniem mąki, strawy dla całej rodziny, przędzy bawełnianej i naczyń z gliny do użytku ludności. Fabrykacja naczyń z tykwy (bani), tak zwanych „kalbas“, oraz tkactwo, należą do czynności męskich.
W okresie ulew wszyscy członkowie rodu pracują dla całej sukali, gromadząc w ten sposób zasadnicze, najgłówniejsze zapasy żywności i potrzebnych przedmiotów na czas zasuszny. Gdy zaś nastąpi okres suchy, wtedy członkowie rodu mogą wypoczywać lub pracować dla potrzeb własnych i swojej najbliższej rodziny.
Jeżeli sukala nie jest liczna, wtedy cały ród zasiada razem do jednej misy, jeżeli zaś sukala posiada dużo członków, wtedy formuje się pięć grup: 1) głowa rodu, 2) żonaci mężczyźni, 3) kobiety z małemi dziećmi, 4) chłopcy, 5) dziewczęta. Wszyscy spożywają strawę z ogólnej misy.
Młodzi Bobo samodzielnie szukają dla siebie żon wśród dziewczyn innej sukali. Dziewczyna posiada zupełną swobodę w wyborze męża. W ten sposób młodzi ludzie sami się umawiają co do stworzenia własnej rodziny. Gdy zaręczyny się odbyły, młody Bobo prosi głowę rodu o 200 kori, czyli białych muszelek (Moneta cyprica)[1], które mają wartość pieniędzy (1000 kori — 1 frank), i oddaje je swojej narzeczonej. Jako wiano, wypłacane rodzicom (przeważnie matce) dziew-
- ↑ Kori są noszone na kapeluszach przez naszych górali tatrzańskich. Ludy Azji i Afryki uważają te muszle jako magiczne.
