Strona:F. A. Ossendowski - W krainie niedźwiedzi.djvu/19

 Szczeknął jeden tylko raz — głucho, ostrzegawczo.
 Nao podniosła głowę i rozdęła chrapy. Po chwili szczeknęła cienkim, urwanym głosem i machnęła kitą opuszczonego ogona.
 Muto stanął w sankach i spojrzał przed siebie.
 Las skończył się właśnie i za nim leżała odłogiem obszerna równina, biegnąca aż hen — ku południowi, gdzie łączyła się z szarym, zamglonym widnokręgiem.
 — Hej ha, Sajda! — przykładając dłonie do ust, krzyknął chłopak.
 Zdaleka dobiegł go znajomy głos:
 — Hej... hej... Mu-u-uto!
 Ran nabierał teraz coraz większego rozpędu. Nic już nie stało mu na drodze. Stwardniały od mrozu śnieg skrzył się i zgrzytał. Z pod racic renifera wylatywały białe grudki, a za sankami kłębiła się lekka, mroźna kurzawa.
 Nagle renifer parskać zaczął i zwolnił bieg.
 W niedużej kotlinie, z kołyszącemi się nad śniegiem buremi trzcinami, stały sanki, a obok nich przechadzał się Sajda, uśmiechając się do szczekającego psa i pykając fajkę.
 — Pozdrawiam ciebie, Muto, synu mego druha Samutana — zamruczał jednooki.
 — I ja pozdrawiam ciebie, dobry Sajdo — odparł chłopak, podchodząc do niego.
 Naradziwszy się krótko, ruszyli dalej. Jednooki jechał na przodzie, a za nim pędziły sanki Muta, który, korzystając z tego, że nie potrzebuje poganiać Rana, drzemał sobie najspokojniej w świecie.