Strona:F. A. Ossendowski - W krainie niedźwiedzi.djvu/53

na prawo, Wou zaś wpatruje się i wietrzy wprost przed siebie.
 — Hm... mruknął chłopak. — Coby to mogło znaczyć?!
 Psy, zbadawszy węchem wszystko, co zwróciło ich uwagę i czujność, ruszyły wreszcie naprzód. Szły ostrożnie, chwilami pełzły nawet wśród zwalonych przez huragan drzew, patrzyły i słuchały.
 I nagle stała się rzecz niepojęta, niemal cudowna.
 Wou, obejrzawszy się na myśliwego, poszedł wprost przed siebie.
 Nao jednak, czołgając się na brzuchu, natychmiast skierowała się na prawo.
 Miała podwinięty ogon i stulone uszy.
 Muto zmuszony był rozwiązać trudne zadanie. Za którym ze szpiców miał pójść?
 Namyślał się krótko.
 — Suka widziała już w swem życiu niejedno! Nie darmo ma wyrwane pazurem niedźwiedzia pasmo skóry na boku, a na karku blizny od rysich kłów... Ona da sobie radę! Natomiast Wou — młody jeszcze i, choć ma lepszy węch, jest silniejszy i odważniejszy, lecz może może wszakże narobić głupstw... Pójdę wpierw za nim, a potem doskoczę do Nao...
 Tak postanowił Muto, nie spuszczając z oka coraz ostrożniej idącego szpica.
 Suka tymczasem już znikła wśród krzaków. W puszczy panowała cisza. Zrzadka tylko z lekkim zgrzytem spadały i grzęzły w miękkim śniegu stare szyszki jodłowe.
 Przeszedłszy z kilometr, Wou stanął i nie chciał iść dalej, chociaż chłopak popychał go nogą.