Strona:F. A. Ossendowski - W krainie niedźwiedzi.djvu/60

 — Tak! — mruknął. Chcę, czy nie chcę, a wracać muszę! Na szczęście, przywiozę obfitą zdobycz!
 Wkrótce wlazł do szałasu i jako tako ułożył się na poszarpanych skórach.
 Paliła go żądza zemsty nad niedźwiedziem-rabusiem, a taka wściekłość zawładnęła nim, że nie mógł usnąć i, wyszedłszy ze schroniska, usiadł przy ognisku.
 Ran, niezamknięty w chlewie, stał wpobliżu z opuszczonym łbem. Oświetlony czerwonemi połyskami ognia, drzemał.
 Psy, zwinąwszy się koło ogniska, spały, co chwila strzygąc uszami.
 Cisza panowała w wąwozie, i nic jej nie mąciło, gdyż nie dobiegały tu nocne głosy puszczy.
 Nagle psy zerwały się z głośnem szczekaniem i pomknęły ku czeluści jaru.
 Ran podniósł głowę i chrapliwie pociągnął powietrze.
 Zapewne poczuł wroga, bo jął tupać racicami i groźnie potrząsać rogatą głową.
 Gdzieś wysoko, nad krawędzią wąwozu, rozległ się głuchy poryk, po chwili zaś — basowe mruczenie; kilka grudek śniegu i kamyki potoczyły się po stromem zboczu jaru.
 Muto porwał za karabin i spojrzał wgórę.
 Uspokoiło się tam nagle. Umilkło szczekanie psów. Szpice powróciły, merdając opuszczonemi ogonami. Pokładły się znów i już nie wszczynały alarmu.
 Posiedziawszy przy ogniu, Muto wszedł do szałasu i, rzuciwszy się na posłanie, mruknął:
 — Jeżeli nie dziś, to — jutro.
 Usnął wkrótce.