Strona:F. A. Ossendowski - W krainie niedźwiedzi.djvu/68

nie psów, tupot ciężkich łap i łomot rozrzucanych pni i gałęzi.
 Muto, wziąwszy w zęby nóż i trzymając karabin w pogotowiu, wyjrzał przez otwór.
 Niedźwiedź walczył z psami.
 Szpice, widząc swego pana w niebezpieczeństwie, usiłowały odwrócić uwagę zwierza od barłogu. Narażając swe życie, atakowały olbrzyma, skubiąc go ztyłu i wyrywając mu kudły.
 Z karku Wou spływała już struga krwi od zadraśnięcia pazurem, lecz szpic nie przerywał bitwy.
 Z drugiego boku nacierała Nao. Przyskakiwała co chwila i szarpała niedźwiedzia, który odpowiadał na zadawane mu rany coraz wścieklejszym rykiem i próżno przeszywał powietrze rozmachem mocarnych łap.
 Ostrożnie, aby nie być spostrzeżonym przez niedźwiedzia, gramolił się chłopak z głębokiego dołu.
 Ziemia i gałęzie co chwila osypywały mu się z pod stóp.
 Znalazł wreszcie jakieś twarde oparcie i, wyprężywszy się, wyskoczył z barłogu.
 Niedźwiedź, napełniając swym rykiem całą puszczę, znowu skoczył ku człowiekowi. Ofiarne i śmiałe psy rzuciły się natychmiast do walki, wskakując mu na kark i wpijając się w zad.
 Trzęsąc ogromnym łbem i rozbryzgując pianę, usiłował dosięgnąć Wou, tarmoszącego go za kark, lecz z tego skorzystała wierna Nao.
 Suka zrozumiała, że śmiertelne niebezpieczeństwo zawisło nad dwiema ukochanemi przez nią istotami— jej synem — Wou, i młodym panem — Muto. Nie