Strona:F. A. Ossendowski - W ludzkiej i leśnej kniei.djvu/114

i myśl goniła za losem okrętu i jego czasowych mieszkańców.
 Lecz rozproszył te myśli jakiś ochrypły basowy głos, zdradzający wielką sympatję do alkoholu.
 — Proszę coś ofiarować dymisjonowanemu urzędnikowi!
 Przede mną z krzaków wynurzyła się olbrzymia postać draba z kijem sękatym w ręku i w wytartej czapce urzędniczej.
 Znam te typy przepite, niezdolne do pracy i życia społecznego. Są to tak zwani „bosiacy“.
 Wyjąłem z kieszeni kamizelki kilka srebrnych monet i dałem mu.
 Uśmiechając się ironicznie i podrzucając na dłoni monety, które błyszczały w świetle księżyca, mruknął:
 — Mnie... tu... kilka monetek, gdy mogę zabrać wszystko?
 Mruknąwszy to, zaczął niedbale wywijać swoją sękatą, ciężką „laseczką“.
 Nic nie mówiąc, wyjąłem z kieszeni Mauzera i schowałem go napowrót.
 — Ach! pardon! — rzekł drab, dotykając po wojskowemu daszka czapki. — Trzeba było od tego zacząć rozmowę. Dobrej nocy szanownemu panu.
 Odszedł, słaniając się i wywijając swoją maczugą, ale od czasu do czasu spoglądając za siebie, widocznie w obawie, że Mauzer jedynem swoim okiem może wpatruje się w jego plecy.
 Była to zabawna przygoda, lecz bądź co bądź zepsuła mi nastrój, a myśli o „Okrętach, przepływających nocą“ odleciały wraz z oddalającemi się krokami bosiaka. Pozostał tylko wyraźny zapach alkoholu