Strona:F. A. Ossendowski - W ludzkiej i leśnej kniei.djvu/167

śliwych. Obaj stale się oglądali, od czasu do czasu czyniąc gwałtowne zwroty w tył. Później się dowiedziałem, że tygrys, gdy poczuje pościg, obchodzi myśliwego i napada ztyłu.
 Zachowanie się myśliwych denerwowało mię i budziło trwogę. Byli to ludzie młodzi, jeszcze niedoświadczeni. Począłem żałować, że zgodziłem się z nimi polować. Nagle w gęstej trawie rozległo się żałosne skomlenie psów, i obydwa przybiegły do nas z podwiniętemi ogonami, drżące i wystraszone, cisnąc się do naszych nóg i oglądając z przerażeniem. Moi towarzysze... zaczęli zmykać, wołając na mnie.
 Z wielkim wysiłkiem woli wstrzymałem się parę sekund, poczem może nazbyt szybko ich dogoniłem. Szliśmy w milczeniu, dość zawstydzeni. Nawet psy rozumiały całą doniosłość skandalu i biegły za nami, ponuro spuściwszy łby.
 — Straszno było! — mruknął jeden z myśliwych.
 — Oj, straszno! — natychmiast odezwał się drugi.
 — Jeden tygrys, i to już za dużo — ciągnął dalej pierwszy — a tu ci dwa odrazu!
 — Skąd wiecie, że były dwa tygrysy? — zapytałem, zły na cały świat.
 — Czy nie widzieliście śladów? — zapytał. — Były to ślady dwóch różnych tygrysów. Pewno para ich tu łazi...
 — Od strachu dwoi się wam w oczach! — zawołałem.
 — Będzie się dwoiło, gdy człowiek wpadnie na parę takich djabłów! — odparł. — Żeby się to dwoiło! Ale tam były naprawdę dwa. Dwa tygrysy czaiły się w trawie i w krzakach, bo nawet psy nie szczekały,