Strona:F. A. Ossendowski - W ludzkiej i leśnej kniei.djvu/332

 — Nie jesteś mi przecież żoną! Moja wiara zabrania mi żenić się z mahometanką, Bibi.
 — Jestem twoim psem i niewolnicą, chcę się modlić do twego Boga, jak ty się modlisz! — powiedziała, spuszczając swoje śliczne oczy.
 Bibi-Ajne zdobyła mój pierwszy fort obronny. Z całej duszy wołałem na pomoc kogoś nieznanego. Lecz na stepie nie było nikogo, do obozu zaś naszego pozostawało niemniej, niż pięć kilometrów.
 Tymczasem urocza i wdzięczna kirgiska szła obok mnie, a jej głośny oddech i rozdymające się nozdrza świadczyły o wzburzeniu i stanowczości.
 — Hanum pyta cię, mój panie, czy ci się podoba? Czyż nie jestem piękna, zwinna i silna? Czy mój śpiew i moje tańce nie wzruszają twego serca, panie mój? Odpowiedz, bo nie wiem tego i płaczę po nocach. Patrz, już prawie wypłakałam sobie oczy! Szczególnie to lewe oko!... Patrz!
 Podniosła się na palcach i spojrzała mi w twarz swemi „wypłakanemi oczyma“, szczególniej tem lewem okiem, które błyszczało jak kryształ i, naturalnie, wcale nie było wypłakane.
 Spuściłem oczy i pogłaskałem dziewczynkę po włosach.
 — Wszystko dobrze! Oczy twoje połyskują jak gwiazdy, mała Bibi! — rzekłem.
 — A! — klasnęła w dłonie, rzuciwszy worek na ziemię. — To znaczy, że oczy moje podobają się memu panu?
 — Bardzo! — wypaliłem nieostrożnie, przyzwyczajony mówić kobietom tylko rzeczy przyjemne, szczególniej, gdy się same tego dopraszają.