Strona:F. A. Ossendowski - W ludzkiej i leśnej kniei.djvu/360

 — Cicho ty, szczenię! — huknął na niego Nosow i kopnął go nogą.
 Moi pomocnicy skulili się jeszcze bardziej, a rodzice ponuro spojrzeli w stronę rozbestwionego oficera.
 — Zrewidować cały dom! — wrzasnął Nosow.
 W kilka minut później jeden z żołnierzy przyniósł znalezione w stodole ubranie i buty Łysakowa ze świeżemi śladami błota.
 — Czy był tu kto? — zapytał Nosow.
 — Nie! — zabrzmiała odpowiedź.
 Nosow uśmiechnął się złowrogo i podniósł oczy na mnie. Myślałem, że zacznie mię indagować, lecz się zorjentował, a może nie chciał w tak prosty sposób załatwić sprawy.
 — Tyś widziała tu kogo? — zapytał gospodyni. — Ty? Ty? Ty?
 Jedno po drugiem padały pytania i brzmiała jednakowa odpowiedź:
 — Nie!...
 Żaden z aresztantów nie wydał zbiega, którego gdzieś ukrył Łysakow. Nawet mały Michałek energicznie potrząsnął głową i pisnął swoje: „Nie“.
 — Doskonale! — zarechotał oficer. — Wziąć tego małego szczeniaka i wsypać mu pięćdziesiąt nahajów!
 Moje wstawiennictwo nie pomogło. Oficer pokazał mi książeczkę z przepisami dla załogi i z wyliczeniem praw i sposobów kary na więźniów.
 Żołnierze porwali Michałka i wywlekli go na dziedziniec. Rodzice straszliwie zbledli i kurcz nerwowy przebiegł po ich twarzach. Gdy rozległ się rozpaczliwy krzyk dziecka, Łysakow podniósł mroczne oczy na oficera i szepnął: