Strona:F. A. Ossendowski - W ludzkiej i leśnej kniei.djvu/386

 Był doskonale oczytany w literaturze z różnych dziedzin, zdradzając głęboką wiedzę i krytycyzm; lecz z tego, co mówił, mogłem wywnioskować, że jego stosunek do życia współczesnego, musiał się zakończyć, co najmniej — przed 30 laty.
 Jednak było w tym człowieku tyle powagi, rozumu i niezmąconego niczem spokoju, zrozumienia treści życia, taki majestat myśli i ruchów, że wprost nie śmiałem zadawać mu żadnych pytań, czekając, aż sam zacznie się wypowiadać, gdyż oddawna zauważyłem, że ludzie chętnie przede mną się wywnętrzają. Nadzieje moje i tym razem nie były płonne.
 Zauważywszy, że parę razy ze zdziwieniem nasłuchiwałem, gdy przy najmniejszym ruchu mnicha, rozlegał się dźwięk łańcuchów żelaznych, podniósł na mnie swe żywe oczy niebieskie i rzekł głosem cichym:
 — Noszę na ciele „werigi“, czyli łańcuchy, przechodzące przez plecy i zakończone w pasie ciężką kłódką; poza tem noszę koszulę z włosia końskiego. Czynię to dla udręczenia ciała; przyjąłem na siebie tę lekką karę dobrowolnie, gdyż jestem wielkim zbrodniarzem...
 Nie przeczyłem, patrząc mu wprost w oczy.
 — Zbrodniarzem jestem, czy pan słyszy? — rzucił mi niecierpliwe pytanie.
 — Słyszałem! — odparłem.
 — No, i cóż pan powie na to?
 W głosie starca wyczułem podrażnienie i ciekawość.
 Wzruszyłem ramionami i odpowiedziałem, spokojnie patrząc w niebieskie oczy mnicha.
 — Wszyscy bywamy czasem największymi zbrodniarzami i każdy z nas, jeżeli zechce, może stać się