Strona:F. A. Ossendowski - W polskiej dżungli.djvu/110

w głębi bagnistej kotliny trąbiły żórawie... i nagle zdaleka dobiegło szczekanie psa...
 — O-o-o! — ucieszyła się Marynia. — Przecież nie będziemy nocowali w kajakach!
 Marynia zgadła, gdyż wkrótce już ujrzeli nad samym brzegiem kanału sylwetki strzech, odcinających się na gasnącem już niebie.
 — Wieś! — zawołała dziewczynka i klasnęła w dłonie. — A nie mówiłam, że nie będą nas zjadały komary?!
 Jacyś ludzie wyszli na brzeg, gdzie, ujadając cienkim głosem, kręcił się biały kundel i co chwila wskakiwał do wody.
 Kajaki przybiły do brzegu.
 Jeden ze stojących nad wodą ludzi, poszedł w ich stronę. Wszyscy poznali granatowy mundur posterunkowego. Jurek pokazał mu legitymacje i objaśnił, iż są turystami, zwiedzającymi historyczny kanał Ogińskiego.
 — Nocleg możecie państwo mieć w chacie sołtysa — powiedział posterunkowy, grzecznie salutując towarzystwo, a, zwróciwszy się do gromady wieśniaków, zawołał:
 — Panie Krejnowicz, chodź-no pan tutaj!
 Zbliżył się siwy, poważny wieśniak, w brunatnej samodziałowej sukmanie, czystych onuczkach i żółtych, łykowych postołach. W jednej ręce trzymał gruby, krzywy kij, drugą gładził się po srebrzystej brodzie. Przyjrzawszy się gościom, ukłonił się spokojnie i z uśmiechem zauważył:
 — Że też panienka nie boi się pływać w takiej „duszehubce“?!
 Posterunkowy przerwał mu, mówiąc:
 — Panie sołtysie, zaopiekujcie się państwem, bo to są turyści, którzy poznają nasz kraj..
 Stary kiwnął głową i mruknął:
 — Wiadomo — goście, to i zaopiekować się wypada... Proszę za mną... Czem chata bogata, tem rada!
 Marynia podała sołtysowi rączkę i oświadczyła, że