Strona:F. A. Ossendowski - W polskiej dżungli.djvu/177

czas gdy szamotał się, wyciągając karabin, — człowiek, biegnący ku niemu, skoczył i ogarnął go ramionami. Próżno szarpał się kłusownik, starając się zwolnić z żelaznych objęć, ściskających go coraz mocniej, aż wreszcie rozpaczliwym szeptem rzucił:
 — Puść... puść!
 — Dlaczego mam puścić, gdy trzymam? — zapytał Jurek Gruszczyński, przeciskając go, do siebie mocniej. — A nie szarp się, brachu, bo...
 Chłopak nie dokończył zdania, gdyż właśnie nadbiegł gajowy, a za nim — Garzycki, blady i zdyszany.
 Budniak rozbroił kłusownika, zabrawszy mu karabin, naboje i siekierę.
 — Zwiążemy go, panie leśniczy, czy co? — spytał, patrząc na swego przełożonego.
 Pan Antoni potrząsnął głową i odpowiedział:
 — Nie potrzeba, bo i poco? Przecież teraz chyba nie ucieknie...
 Powiedziawszy to, przyjrzał się kłusownikowi uważnie.
 Zdumienie, zawód, a nawet przerażenie odbiły się na wyrazistej twarzy Garzyckiego.
 — Seweruk? — szepnął leśniczy. — To wy? Na takie to już puszczacie się drogi?! Tegom się po was nie spodziewał! Byłem przekonany, że schwytam tu Kopciewa... tego z poza kordonu...
 Zapanowało ciężkie milczenie.
 Jurek z ciekawością przysłuchiwał się i przyglądał ludziom, z którymi przypadkowo złączył go los.
 Budniak wpatrywał się w ponurą, zbiedzoną twarz kłusownika i wytrzeszczył oczy, widocznie nie mogąc nic zrozumieć.
 — Seweruk? — szepnął do Gruszczyńskiego. — Nigdy o takim nie słyszałem!
 Zdjął czapkę i podrapał się w głowę.
 — Strzelił do leśniczego!... Mało brakowało, a zabiłby