Strona:F. A. Ossendowski - W polskiej dżungli.djvu/199

 — Ciekawam, cóż to takiego? — spytała pani Wanda.
 — Dobroci! — odpowiedział chłopak. — Nie tej jednak łzawej i bezsilnej, lecz męskiej, mądrej dobroci.
 — Właśnie! Właśnie! — ucieszyła się staruszka. — Wiedźcie zatem, że pobyt wasz w leśniczówce nie minie bez pożytku! Zresztą jesteście na prawdziwem Polesiu, wszystko tu możecie zobaczyć, co jest dla tych kresów najważniejsze, a nikt lepiej od Antosia nie wyjaśni wam wszystkiego i nie powiąże z zamierzeniami i dobrem całej Polski! Zdążycie też jeszcze odbyć swoją podróż kanałem Królewskim i obejrzeć tamte okolice. Dziś napiszę listy do waszych rodziców i będę prosiła, aby pozwolili wam spędzić z nami jak najdłuższy czas! Moi wy mili, młodzi przyjaciele!
 Pani Wanda zaczęła ściskać Marynię, a chłopcy otoczyli staruszkę i całowali ją po rękach.
 W tej właśnie chwili wyszedł z kancelarji leśniczy.
 — Co się tu dzieje? — zaśmiał się, patrząc pytająco na matkę i gości.
 — Wyobraź sobie, że te niedobre dzieciaki czują się zakłopotane, że zadługo mieszkają u nas i chcą już wyjeżdżać! — odpowiedziała pani Wanda, rozkładając ręce.
 Garzycki spoważniał i nachmurzył czoło.
 — Czy państwu niedobrze u nas? — rzucił krótkie pytanie.
 — „Strasznie“ dobrze! — zawołała Marynia. — Tak dobrze, jak w raju!
 Leśniczy uniósł ramiona i uspokoił się odrazu.
 — No to i niema o czem mówić! — zawyrokował, roześmianym wzrokiem ogarnąwszy całą gromadkę. — Mamy jeszcze przed sobą kilka ciekawych wycieczek, koniecznych dla poznania kraju.
 Jurek w imieniu całej kompanji podziękował uprzejmym i gościnnym gospodarzom i na tem skończyła się rozmowa o odjeździe turystów.