Strona:F. A. Ossendowski - W polskiej dżungli.djvu/205

 Wyciągnąwszy sieć na łachę, rybacy zaczęli wyrzucać ryby.
 Piękne, drapieżne sandacze, szczupaki o długich zębatych paszczach, szerokie, złociste karpie i leszcze, duże, pręgowane okonie o czerwonych pletwach miotały się i skakały po ziemi.
 Łowcy wrzucali je do długich, podziurawionych skrzyń, pływających koło brzegu. Ryby mogły żyć w nich przez trzy doby, poczem przenoszono je do napełnionych wodą beczek, z któremi przyjeżdżali kupcy po świeży towar.
 Oddzielono tylko sandacze.
 Te delikatne ryby nie znoszą niewoli i giną. Rybacy ponieśli je do kureni, aby złożyć na lodzie.
 Olek powrócił zachwycony do budanu Hancewicza.
 — Rybne macie jezioro! — wołał. — Widziałem piękny połów!
 — Poprawił się teraz, poprawił! — zgodził się stary. — Przed dziesięcioma jeszcze laty nasi Poleszucy mocno tu przetrzebili ryby, ale za polskich czasów, gdy zaprowadzono mądre przepisy i czas ochrony na każdy gatunek ryb, to połowy poprawiły się bardzo! Będą teraz jeszcze lepsze, bo wpuszczamy nowy zarybek i ustalamy miejsca niełowne, gdzie ryby mogą dorastać w spokoju...
 Hancewicz zaprosił Olka do budanu na wieczerzę.
 Chłopcu bardzo smakowała zupa ze świeżych ryb z kartoflami i perłową kaszą.
 Popijając herbatę, na prośbę rybaków, opowiadał im o połowach potworów morskich, o czem czytał niedawno.
 Podczas tej pogadanki do budana wszedł leśniczy.
 Wszyscy byli tak zajęci opowiadaniem, że nikt nawet nie słyszał turkotu wywrotnej „karafaszki“.
 Pożegnawszy rybaków i uwożąc ze sobą podarowaną mu przez Hancewicza kolczastą „kotewkę“, Olek odjechał razem z Żabskim, pełen wrażeń i wspomnień o uprzejnych ludziach z kureni nad Pohostem.