Strona:F. A. Ossendowski - W polskiej dżungli.djvu/267

 — Niebawem świtać zacznie! — powiedział Siwczuk, wchodząc do izby.
 Jurek, ubrawszy się szybko, pobiegł ku stodole i siekierą zaczął obrąbywać cienki koniec żerdzi i obciosywać rękojeść. Wkrótce miał już prawdziwą maczugę.
 Podniósł ją nad głową i machnął z całej siły.
 — Poręczna! Jakoś dam sobie z nią radę teraz! — mruknął z zadowoleniem.
 W półgodziny potem chłopcy szli już w partji Siwczuka, obchodząc bagno, gdy tymczasem drugi oddział Poleszuków otaczał je z przeciwnej strony.
 Przechodząc przez nieduże wzniesienie gruntu, chłopcy spostrzegli długi łańcuch ludzi, nadciągających od dalekich olszyńców.
 Całe bagno Dubowe zostało wkrótce osaczone.
 Poleszucy, uzbrojeni w kije, widły i siekiery, powoli posuwali się ku środkowi kotliny, chwilami znikając w wysokich haszczach i zaroślach trzcin.
 Nad bagnistą równiną latały w popłochu stada kaczek. Zrywały się czaple i ociężałe bąki, zaniepokojone odgłosami zbliżających się ludzi.
 Śmignęła w oczeretach ruda kita lisa. Wypadł zając-błotniak i, ujrzawszy przed sobą człowieka, pomknął przez haliznę, skacząc przez kałuże.
 Z kwileniem wzbijały się coraz wyżej krążące nad błotem jastrzębie, odlatywały kanie i małe kobuzy, częstotliwie wymachując skrzydłami.
 Gdzieś na prawo od Jurka, idącego tuż przy Stachu, daleko jeszcze rozdarł ciszę przeraźliwy krzyk.
 — A — tu, jego! A — tu, wilk!
 Dobiegł gwar zmieszanych i strwożonych głosów i zamilkł.
 I — znowu pełen przerażenia, a zarazem drażniący okrzyk:
 — Pilnuj!...
 Jurek, zaciskając w ręku maczugę, i Olek z wysta-