Strona:F. A. Ossendowski - Zagończyk.djvu/36

 Wszyscy wyszli i drzwi się zamknęły za tłumem ciurów.
 Nagle z głębi sieni rozległ się głuchy odgłos, niby kto kamień do pustej beczki cisnął, potem krzyk, tupot nóg i jęki.
 Pułkownicy wyjrzeli przez okno.
 Ciurowie grafscy biegli, z przerażeniem się oglądając, bo za nimi nadążał Michałko Drzazga, prychający i gniewny bardzo.
 — Doszedł do zgody i przyjaźni! — parsknął śmiechem pułkownik Rogawski.
 — A to ci chwackie chłopisko! — wtórował mu pan Kleczkowski.
 — Mocny bardzo, a szczerozłoty pachoł, ino gadać nie lubi — objaśnił pan Andrzej. — Mruczy swoje „pfy“ i „hm“, a gadać to ino łapskami woli...
 — Gdyby tak na naszą złotą wolność takiego wypuścić, co myślicie? — zapytał nagle pan Rogawski.
 — Jedna taka chorągiew nauczyłaby moresu, tylko patrzeć! — ze śmiechem odpowiedział junak.
 — Chodźmy teraz pić i ujarzmionego żbika głaskać — przypomniał przyjaciołom hetman lisowczyków.
 — Nie mówcie tak o panu Wolskim! — zaprzeczył młody rotmistrz. — Wierzę, że szczery z niego Polak i ojczyznę w miłowaniu ma. Chodźmy!
 Szybko szli przez krużganek, za którym mieściła się kwatera hetmana i pułkowników.