Strona:F. A. Ossendowski - Zagończyk.djvu/76

górskich i tych wierchów zamarłych od wieków, może od dnia stworzenia świata.
 Żaden odgłos nie dochodził do słuchu rotmistrza, a jednak junak z trwogą wyczuwał całą istotą swoją obecność kogoś, kto się zaczaił wśród roztoków i rozpadków skalnych, w ciemnej głębi jarów, w sieci szczelin i wyrw przepaścistych.
 Zajrzał wszędzie wokół pan Andrzej, lecz nikogo nie znalazł.
 Powróciwszy do oczekujących go ludzi, wsiadł na koń, lecz nagle wyprostował się i jął nadsłuchiwać. Od zachodniej strony dochodził go wyraźny odgłos kopyt końskich i dzwonienie podków na kamieniach.
 Wprowadził i ukrył w bocznym jarze swój podjazd, a sam za wielkim głazem się przyczaił i czekał.
 Z poza załamania doliny wywinęło się nagle kilku jeźdźców.
 — Stój! — krzyknął rotmistrz, zagradzając im drogę koniem. Na ten okrzyk cały podjazd wybiegł z jaru, trzymając pistolety w pogotowiu.
 — Co za ludzie? — rozległy się pytania po polsku.
 — Lisowczyki! — odparł pan Andrzej.
 — Toż i my — lisowczyki — padła odpowiedź i do rotmistrza zbliżył się wysoki, chudy jeździec na dużym, długogrzywiastym bachmacie.
 — Idzi Kalinowski! — zawołał junak. — Skąd, waćpan, tu?
 — Jutro idę w przedniej straży — odpowiedział rotmistrz Kalinowski. — Na podjazd chodziłem, chociaż wieści mamy dobre, że w spokoju przez te góry przebrniemy, ale wojna — nie żarty! Chodziłem na podjazd... Prawdę mówiono, iż nikogo tu niema...