Strona:F. Antoni Ossendowski - Biały Kapitan.djvu/141

 — Chcemy pomówić z wami, sztormanie! — rzekł Walicki. — Rzecz poważna...
 — Albo śmieszna... — dorzucił Luda.
 — Gadajcie, jak się należy, bo nic nie rozumiem! — wybuchnął sztorman.
 — Wiecie, sztormanie, że potłuczony majtek Lowe zemdlał, — zaczął felczer. — Musiałem go cucić...
 — No... — mruknął Pitt.
 — Ściągnąłem z niego bluzę i koszulkę wełnianą i wiecie, co pod nią znalazłam, sztormanie? — rzekł wciąż nie mogąc przezwyciężyć zdumienia, Walicki.
 Pitt znowu zaczął patrzeć na morze i niby od niechcenia rzucił:
 — Z pewnością skórę, okrytą sińcami, mój panie...
 — Do skóry było jeszcze daleko! — zaśmiał się Luda. — Biedak Walicki musiał się dobrze napracować, aż dotarł do niej!
 — Tak, sztormanie! — zawołał felczer, oglądając się, czy ich nikt nie podsłuchuje. — Lowe miał na sobie zbroję, coś w rodzaju kolczugi, z grubej twardej skóry, przeszywanej paskami stali. Coś nakształt gorsetu, okrywającego go od szyi do bioder. Rozciąłem go, bo nie mogłem rozpiąć na opuchniętem ciele i wtedy... wtedy...
 Zapanowało milczenie.
 — Wtedy przekonaliście się, że Lowe — to nazwisko kobiety, — rzekł nareszcie sztorman.
 — Tak! Tak! — szepnął felczer. — Lecz cóż oznacza taka maskarada?
 — Nie wasza w tem i nie moja głowa, drodzy towarzysze! — wykrzyknął Pitt. — Wierzcie mi, że najlepiej będzie, jeżeli nikomu o tem słowa nie piśniecie. W prze-