Strona:F. Antoni Ossendowski - Biały Kapitan.djvu/169

 — Kapitanie! — jąkając się i drżąc, zaczął mówić bosman. — Ja nie myślałem o buncie. To — Ikonen nas podburzał, a przedtem z nim razem — Mito... Mito, którego zmyła fala...
 — Nie fala, lecz ja go wrzuciłem do morza! — poprawił Nilsen.
 — Ikonen rozpoczął bunt, on strzelił trzy razy do was, kapitanie, i do sztormana. My strzelaliśmy w powietrze... My rozlewu krwi nie chcieliśmy... — mówił żałosnym głosem Ryba.
 — Lecz do buntu przymknęliście? spytał kapitan, marszcząc brwi.
 — Przymknęliśmy! — odparli, spuszczając głowy.
 — Co powiesz ty, Udo Ikonen? — rzucił Nilsen pytanie, nie patrząc na Finna.
 Ikonen stał, zacisnąwszy zęby.
 — Przyznajesz się do winy? — padło nowe pytanie.
 — Żałuję, że kula tylko zadrasnęła ciebie, Olafie Nilsen, a nie ugrzęzła ci pośrodku czoła! — warknął.
 — Tak! — zawołał krotochwilny Luda. — Nieodżałowana pomyłka, która, z pewnością, drogo będzie kosztowała zacnego pana Ikonena. Ha, trudno! Nie można być nieomylnym. Niech to pana pocieszy...
 — Stawiam pytania obecnym! — przerwał mu Nilsen. — Pierwsze: czy fakt buntu został dowiedziony?
 — Tak! — odezwali się marynarze.
 — Drugie pytanie: czy Ikonen był hersztem tej bandy?
 — Był! — odpowiedzieli Polacy i Kaszub Skalny.
 — Ogłaszam wyrok! — rzekł, podnosząc się, Olaf Nilsen. — Bunt na okręcie, szczególnie podczas ciężkiej pływanki i wszczęty w celach wyłącznie rabunkowych, zna tylko jedną karę — śmierć przez powieszenie.